Over haar

“Amai,zoveel haar!”, said every hairdresser ever to me. Massa’s, veel, dik, kroes, ontembaar haar. Dat had ik. Maar nu ga ik het dus een tijdje zonder moeten stellen door de chemotherapie. En weet je wat? Dat is prima.

“Binnen een tweetal weken zal je haar waarschijnlijk beginnen uitvallen”

Dat weekend stond vastgepind in mijn hoofd. 1 van de grootste nachtmerries van een vrouw die in werking zal treden. Je haar verliezen, je trots & vrouwelijkheid kwijt, een stuk identiteit dat verdwijnt als sneeuw voor de zon.

En ik had véél haar, dus ik had ook veel te verliezen. Maar dat leek mij dan weer een voordeel, dat je het waarschijnlijk niet rap ging zien bij mij.

Preventief korter

Met oog op het onvermijdelijke ging ik stelselmatig naar de kapper om er steeds een stuk af te doen. Na jarenlang ongeveer dezelfde lengte te hebben (want langer haar = zwaarder = trekt de krullen naar beneden) ontdekte ik bij elk bezoek nieuwe coupes. Hell, ik heb er zelf eens vrijwillig krullen laten insteken, het regende complimentjes nadien! Als laatste was mijn haar ongeveer op schouderlengte. Afhankelijk van hoe mijn haar zal terug groeien streef ik nadien terug naar deze lengte!

Piece by piece

Zoals voorspeld begon ik zondagavond/maandag opmerkelijk meer haren in mijn hand te hebben als ik door mijn haar wreef. De verbazing was telkens groot dat het er steeds meer en meer waren. Aangezien het sowieso al moeilijk te stijlen is deed ik het op een staartje, met het nodige getrek en gesleur en nog meer verlies van mijn haren.

Op de duur werd het bijna een obsessie. Hoeveel haren zullen er nu loskomen? Zouden het er nog meer zijn? Kunnen het er nog meer zijn? Maar de obsessie maakte snel plaats voor ongemak. Er kwamen enorm veel haren los, de rest van de haren op mijn hoofd waren dof en voelden doods, dit is niet meer ok.

Dit gevoel moet weg

Gelukkig hadden we net een weekendje naar de zee met twee voor de boeg. “We zullen het dan afdoen, na het etentje zaterdagmiddag”. Hoe zeer ik er mij ook tegen wou verzetten, leek het mij de beste beslissing. De tondeuse ging mee in de bagage.

We kwamen vrijdagavond toe en gingen dan op ons gemak iets gaan eten in de Spelleplekke. Zoals het wel meer voorvalt was er veel wind aan zee. Wind die mijn doffe haren alle kanten op stuurde. Ik voelde mij echt niet goed en was er héél bewust mee bezig dat mijn haar niet goed lag en niet meer goed was. Dit was de spreekwoordelijke druppel.

“Weet je, we zullen nog even gaan steppen en daarna doen we het af, dan ben je er ook vanaf”. Goed plan Sam, even mijn hoofd leegmaken en dan de koe bij de horens vatten.

Shave it off, shave it off!

Niet op de tonen van Taylor Swift, gewoon op mijn eigen tempo. Ik was er echt niet klaar voor, maar ik was er klaar voor. Ik was klaar met mijn haar hoe het was. Deze situatie liet mij slecht voelen, dus dit probleem moesten we aanpakken.

Zie je het zitten om het zelf te doen?

Die vraag werd afgevuurd door mijn psychologe. Toen wist ik het niet, en ging ik het eerder niet dan wel doen. Maar vanaf dan groeide het idee meer en meer om het heft in eigen handen te nemen. Om de controle te behouden, om een kracht te winnen waarvan ik niet wist dat ik ze had, om dit vervelende hoofdstuk af te sluiten.

Een diepe zucht, Sam aan het deurgat om mij in de gaten te houden, de tondeuse bij de hand. This is it. Ik ga mijn haar afscheren.

Ik begon voorzichtig aan de kanten. De tondeuse er door (het geluid dat ik normaal gezien alleen hoor bij Sam kreeg opeens een nieuwe dimensie) en de lokken nam ik vast. ZOVEEL! Ja, op deze manier gaat het uiteraard een pak sneller dan ze per 50 uit te trekken. Telkens opnieuw de blik van verbazing hoeveel haar ik aan het afscheren was, wow.

Opeens overviel het mij. Dit is best heftig. Dit is niet iets wat je ooit verwacht te doen als vrouw. Dit staat niet op de bucket list.

Humor en zeelucht

Gelukkig was dat gevoel van korte duur. De huilbui van 2 uur nadien bleef ook uit. Sam en ik maakten constant grapjes (“stelt u voor dat de tondeuse het plots laat afweten, dan moet je het zo laten”) en het helend effect van de zee deed ook zijn werk. Het was het juiste moment op de juiste plaats.

Maar zoals ik mijn bericht gestart ben: ik had veel haar. Het was dus ook een serieus jobken om dit allemaal af te scheren. Eerst trok het dan ook nog eens op niets (lange en korte stukken) maar nadien hebben we dit dan gefinetuned. Nu heb ik een extreem “brosken” in afwachting van mijn verdere haaruitval.

What’s this, what’s this?

Ik ondervond dat ik geen tijd had voor verdriet, want mijn nieuwsgierigheid nam het gewoon zodanig over. Mijn hoofd voelt de wind! Mijn hoofd is koud zonder haar! Ik voel mijn kussen met mijn hoofd!

Douchen zonder 2 keer shampoo, haarmasker en conditioner! Afdrogen in een wip! Tijdsbesparing x 1000! ’s ochtends douchen want geen nat haar om rekening mee te houden!

THEM EYES! 👁️👁️ Jongens, mijn ogen komen er meer dan ooit uit, zo sprekend! Uiteraard zullen deze een hoofdrol krijgen de volgende maanden (al zeker in combinatie met een mondmasker)

Echt waar, een nieuwe wereld ging open. Dit is zo bizar! Dit maak je normaal nooit mee! Dus hoe raar het ook klinkt, dit is best positief spannend.

R.I.P. haar (en maar goed ook)

Ik krijg veel goedbedoelde sterkteberichten van iedereen. Als vrouw kun je het niet inbeelden hoe het moet zijn om zoiets te ondergaan, tenzij je het zelf al meegemaakt hebt. Dit lijkt enorm erg en voor vele mensen is het ook zo.

Maar een haar is uiteindelijk ook maar een haar. Het komt terug. Het is het verlies van een stuk van je identiteit wat het zo moeilijk maakt. Maar mijn doffe, uitvallende haren waren al langer geen deel meer van mij. Het was tijd voor een nieuwe ik. Eentje zonder haren.

Beste advies bij haarverlies

In het moederschap komt dit ook steeds terug: volg je buikgevoel. Ik vroeg advies aan vele vrouwen die hetzelfde hadden meegemaakt, en zij hadden het allemaal anders aangepakt. Doe waar jij je goed bij voelt, op je eigen tempo, op je eigen moment, op je eigen plaats.

Voor mij was dit de beste oplossing. Ik voel me goed, sta 200% achter mijn beslissing en kijk reikhalzend en nieuwsgierig uit naar mijn nieuwe haar achter de 2de chemosessie. Ik experimenteer met mijn nieuwe look en ervaar alle nieuwe prikkels zeer bewust.

Dus hé, even geen haar op mijn hoofd, maar het is oké 👌

(Deze post geldt als deel 3 van de stamceltransplantatie, aangezien het haarverlies hierin de hoofdrol (pun intended) had. Lees deel 1 en deel 2 hier.)