Therapietrouw of medicatiemoe?

Ik hoor het mijn papa nog zo zeggen: “ze is niet echt therapietrouw”, toen ik voor de zoveelste keer toegaf mijn vitamine D niet te nemen of iets van medicatie achterwege te laten. Mooie alliteratie was mijn eerste gedacht, mijn tweede was “is dat wel zo?”. Ligt het aan mijn nonchalance (deels wel hoor 😒) of is er iets anders aan de hand?

Medicatiemoe, behandelingbeu & ziektezat

Sindsdien zit ik al even te kauwen op een gepast ‘alliterieel’ antwoord dat mijn gevoel samenvat. Ik kwam op medicatiemoe, behandelingbeu en ziektezat.

Als ik mijn gedrag analyseer merk ik dat mijn houding naar medicatie, therapie, behandelingen, selfcare etc dezelfde rollercoaster ondergaat als het gehele verloop. Met gigantische ups van sporten, supplementen, #healthy naar massieve downs waar mijn acties tot de absolute basis teruggebracht worden. Meestal is dat dan alleen ademen, drinken & eten en slapen bij wijze van spreken.

Ondertussen heb ik mijn 10 jarig jubileum van de officiële diagnose ‘gevierd’. Ik kan het je oprecht niet zeggen hoeveel keer ik al naar het ziekenhuis geweest ben, hoeveel aders zich afwezig melden vanwege de vele bloedafnames, hoeveel remixes ik al in mijn hoofd gemaakt heb van het MRI-geluid, …

Ik ben het gewoon moe. Ik ben het beu mijn tijd daaraan te verliezen. Ik ben het zat om zoveel te moeten doen. Het is gewoon teveel en het is niet leuk, confronterend en triestig. Spoiler: dat allemaal voor de rest van mijn leven.

Ziekteverlof voor ons ziekte

Iedereen met een ziekte, aandoening, kwetsuur, letsel, pijn, … zou zich maar al te graag even ziek melden daarvoor. “Jongens, voel me niet zo goed, even geen zenuwpijn erbij deze week” of “Vandaag geen spasmen, de dokter heeft mij thuis geschreven”. Helaas is er geen aan/uit knop. Bepaalde dingen moeten gebeuren terwijl je het eigenlijk niet graag doet.

Ken je dat “creeping feeling” wanneer er een consultatie of een onderzoek aankomt? DAT is exact wat ik bedoel!
Het interne verzet dat je in elke vezel voelt, maar je toch ondergaat omdat je weet/denkt dat dat het beste is voor jou.

En soms geef je toe aan dat verzet, omdat je leert luisteren naar je lichaam. Is dat dan de juiste oplossing? Soms niet, in het geval van mijn vitamine D toch niet 😬 Maar eigenlijk is het jouw manier van zeggen “momenteel heb ik hier geen nood aan”. “Ik wil even niet ziek zijn en medicatie innemen”. “Ik wil rust”.

“Iedereen, laat alles vallen!“

Dit is absoluut geen collectieve oproep om massaal onze pillen terug naar de apotheker te brengen of onze middelvinger op te steken naar de medische wereld 😅 (integendeel, ik heb er alvast veel aan te danken). Soms zijn we afhankelijk van bepaalde medicatie of behandelingen waar we absoluut onze rug niet naar kunnen keren.

Ik wil gewoon erkenning geven aan dat gevoel. Het bestaat, die vorm van opstandigheid in ons lichaam en hoofd. Bij de één regelmatig tot zelfs dagelijks, bij anderen slechts af en toe, maar we voelen het allemaal wel eens. Ziek zijn is niet leuk, blijvende letsels hebben is confronterend, een diagnose brengt extra zorgen in je hoofd, tijd verspillen in het ziekenhuis is echt jammer.

Dus de volgende keer als iemand jou terecht wijst dan zeg je maar “vandaag ben ik wat medicatiemoe”. Niemand zal het jou kwalijk nemen dat het wat in je kleren hangt na al die tijd. Ik hoop dat je dan terug moed vindt en om volledig achter jouw therapie te kunnen gaan staan, met alle ups & downs die erbij horen.

Ik eindig graag met een “ik ben trots op jou”. Echt waar. Zelfs als je je Vitamine D eens overslaat.