Brief aan mijn ouders
Oei, huh? Ik voel het ze al denken. Maar in deze tijden voel ik de nood het hoogst om mijn ouders aan te spreken. Direct indirect, zodat ik kan alles van mijn hart kan schrijven wat ik denk en voel. Zodat ze het weten, wat ze dienen te weten van mij.
Lieve mama en papa,
Het transplant-traject is gestart, met mij aan het stuur. Jullie zwaaien me uit, met een glimlach op het gezicht. Maar wat daarachter schuilt, ik voel het, ik weet het.
Jullie weten dat ik in goede medische handen ben hier in het UZ Gent, jullie werkhaven van reeds vele jaren. Jullie weten dat ze “de dochter van” met de grootste zorg ter wereld gaan behandelen en ondersteunen. Jullie weten wat het transplant inhoudt, de verschillende stappen, en wat er mij ongeveer te wachten staat.
Maar het is met een bang hartje. En ik weet het, want het mijne is het ook.
Slechte timing
Na het hele coronagebeuren hadden we een definitieve go. Midden september word ik voor de langere quarantaine opgenomen. En als het moment daar dan eindelijk is … sukkelt ons papa met CMV. Hij wordt ziek, zieker, hij blijft ziek. Werken is al helemaal uit den boze, met een gekend virus op de dienst hematologie staan des te meer. De fysieke papa is out of the picture, maar in gedachten is er hij zeker bij.
Het gemis werd al een beetje duidelijk toen ik alleen naar het OK moest om mijn katheter te laten steken. De vorige keer stond je subtiel-grapjes-makend doch sereen aanwezig in een hoekje tijdens het hele gebeuren. Ik voelde je aanwezigheid.
Deze keer was het zonder jou. Ook al had ik de operatie al gehad, het was terug met een bang hartje. Ik miste je aanwezigheid, ik vond het jammer dat je je daar zo schuldig over voelde. Ons 33-jarige kan dat heus wel aan hoor, zo’n ingreepje.
*slik*
Kind van een kind
Iedereen was het er resoluut over eens: het zou moeilijk zijn omdat ik wekenlang de kindjes ga moeten missen. Maar door zelf moeder te zijn stond ik er plots bij stil. Jullie missen jullie kindje ook. Ze leeft wel al ergens anders, is gelukkig getrouwd, trekt haar plan en leeft soms teveel van frietjes en pizza om goed te zijn, maar ik ben nog steeds jullie dochter.
Jullie ondergaan dit proces even hard mee als mij. Jullie ervaren machteloosheid als ik mij misselijk voel, dat jullie daar niets aan kunnen doen buiten voor afleiding zorgen en advies geven. Jullie proberen steeds goeie moed te geven, af en toe ook een symbolisch klopje op de schouder en er te zijn, waar jullie ook met glans aan voldoen.
Jullie doen het goed
Maar staat er iemand bij stil dat ook jullie dit ondergaan? Neen, toch niet vaak. Ik wel, vandaar deze brief. Om jullie te bedanken. Om ook jullie een hart onder de riem te steken. Ik sta mijn mannetje wel tegen dit hele gegeven, ik laat mij voldoende ondersteunen waar het moet. Ik hoef niet elke minuut in jullie zorgenpotje te zitten.
Ik onderga dit alles, maar we staan er samen voor. Jullie fysieke en emotionele steun betekenen heel veel voor mij en is zeker genoeg. Voel je niet schuldig waar je denkt tekort te doen, want dat is niet het geval.
Extra shoutout naar mama
Ons meme van 92 jaar onder je zorgende vleugels, een zieke man (en we weten allemaal hoe dat gaat hé dames 🤨) en je dochter in het ziekenhuis. Er zijn er niet veel die het je gaan nadoen. Je zet elke dag je schouders onder iedereen, ten koste van je heupen momenteel. Maar je blijft gaan.
Lieve mama, je bent een zorger, maar we zijn ook bezorgd om jou. Je huis hoeft niet altijd spik en span te zijn, je schouders niet altijd even opgehoffen, niet alle “goestjes” moeten vervuld worden. Het wordt tijd dat je aan jezelf begint te denken en begint te leren hoe jij kan genieten. We zullen je helpen bij die zoektocht 😉
Beste supporters
Dus lieve mama en papa, kop op. Jullie doen dat prima, ik kom er wel door (door de goede en slechte dagen). Jullie zijn de beste en trouwste supporters die ik aan de zijlijn kan wensen, tussen dat gigantische publiek dat mij reeds steunt.
De jongste 💖
