En toen kwam ik op tv

Jah, niet onlogisch als je jezelf er voor hebt ingeschreven natuurlijk 🤷 Alsof de Dodentocht alleen nog niet voldoende was … Maar toen ik de oproep van productiehuis De Mensen op Facebook zag verschijnen, dacht ik “ik schrijf ons in”. Meer zichtbaarheid voor de ziekte, en wat het met zich meebrengt. MS moet in de picture staan, zodat we met zijn allen op zoek kunnen gaan naar antwoorden op alle raadsels die er nog zijn omtrent de ziekte.

Klikken op de link, wat gegevens invullen, in het lang en breed uitleggen wat we gaan realiseren binnen een jaar, twijfelen, nog meer twijfelen, klikken op verzenden. Zo is het ongeveer gegaan. En toen ben ik het doodleuk tegen mijn zus gaan zeggen. “Zeg, ik heb ons ingeschreven voor een televisieprogramma”. “Huh, waarom?”. Sjah, waarom niet?

MS in de kijker

Al sinds onze vorige uitdaging op de Mont Ventoux doen we ons best om als MSsisters de ziekte in de kijker te plaatsen. En dat was ons aardig gelukt, al zeg ik het zelf. We hadden toen zelf een plaatsje in de Humo gescoord.

Wist je dat … de oorzaak van multiple sclerose nog niet geweten is? Dat er nog geen genezing is voor de ziekte, ondanks dat meer dan 2,3 miljoen mensen (!!!) het hebben wereldwijd? Dat het ziekteverloop bij iedereen anders is?

Er zijn nog zoveel vragen waar wij als “bezitters” van de ziekte maar al te graag een antwoord op willen zien. Zodat we niet telkens in die angst moeten leven van hoe we verder gaan evolueren. Zodat we niet telkens de ene tegenslag achter de andere moeten ondergaan na elke nieuwe opstoot, na elke nieuwe witte vlek in ons ruggenmerg of hersenen die er bij gekomen is, na elke vaardigheid die we verliezen, … Dit is en blijft – denk ik – voor de meeste mensen het moeilijkste aspect dat er bij komt te kijken, die onzekerheid over de toekomst.

Dus daar willen we verandering in zien. We willen antwoorden. We willen nog meer vooruitgang in de behandelingen. We willen effectievere bestrijding van de achteruitgang. We willen bemoedigende gesprekken vlak na de diagnose. We willen dat woord “chronisch” schrappen. En daarvoor zetten wij MS in de kijker.

Vandaag over een jaar

Op 19 juli 2018 trokken we naar de vestiging van De Mensen voor een inleidend gesprek. In een zetel, tussen enkele props van bepaalde producties, gingen we dan het gesprek aan met o.a. Wim. Wat er toen volgde was een tsunami van vragen 🌊 Maar zo van die oprecht geïnteresseerde vragen, die we dan ook met veel plezier hebben beantwoord. Tot slot kregen we nog de melding “dat er nog altijd de mogelijkheid bestond dat we niet geselecteerd gingen worden”. Oei. Nou ja, als het zo is, dan is het zo.

Op een dag kregen we dan een belletje. “We vonden jullie echt tof en kijken er naar uit om jullie verhaal te volgen, jullie zijn geselecteerd!”. JA! Ja? En zo begon ons tv-verhaal.

Eerste opnames

De magie van Vandaag over een jaar zit hem in het feit dat een jaar in slechts een minuut gepasseerd is, en je zo terug de studio in wandelt. In realiteit is er natuurlijk effectief een jaar gepasseerd. We trokken op 19 september 2018 voor de eerste keer richting de opnamestudios van Videohouse. Eenmaal aangekomen werden we hartelijk ontvangen door iedereen van het productiehuis en werd er kort overlopen wat ons te wachten stond. Aangepaste kledij aan doen (geen zotte prints, zwart, wit, groen, …), make-up en haar, fotoshoot, nog even wachten en dan was het go-time. We kregen een privé-loge aangemeten waardoor we bijna sterretjes begonnen te zien.

Het grappige was dat ik daar dus best zwanger was. Ik wist op voorhand dat ik zowel pre- als postnataal op televisie ging verschijnen. Dus Oona heeft eigenlijk gelijk met mij haar eerste tv debuut achter de rug (born a star).

Voordat het onze beurt was zaten we samen in een ruimte waar we de andere opnames konden volgen. We maakten toen kennis met enkele mede-kandidaten: Cindy, Sferre en Annelore. En hoewel we slechtst een uurtje of meer met elkaar gepraat hebben, die connectie was daar vrijwel meteen. Elk met ons eigen verhaal, onze eigen obstakels, … Ik hoop dat we elkaar nog gaan zien!

Toen mochten we naar beneden naar de grote studio. Ons publiek/fans/groupies zaten geduldig te wachten op onze verschijning. Doodnerveus waren we, Leen al helemaal. Die was letterlijk als een kip zonder kop aan het stressen. Het geluk in opnames zit hem in het feit dat als het niet goed is, je het nog eens opnieuw kunt doen. Dus ik dacht gewoon gaan en we zien wel, en misschien tussendoor er ook nog wat van proberen genieten.

Le moment suprême

En toen kwam het. Cath riep onze namen af, we liepen (in mijn geval een beetje wobbelen) het podium op en namen plaats in de zetel naast haar (die ik trouwens ook nog heb gehad in mijn woonkamer). “Wat willen jullie binnen een jaar bereikt hebben?”. “Wij willen als 2 zussen met MS de Dodentocht uitwandelen”. Gevolgd door nog wat besprekingen ivm de ziekte, het feit dat ik zwanger was en dan ook nog HOE ZOT ZIJDE GULLE WEL NIE?? Cath heeft het zo niet letterlijk gezegd maar daar kwam het wel op neer. “Dan wens ik jullie nog heel veel succes!” and off we go.

Achter het podium moesten we dan nog even wachten, er werd vanalles besproken en werkelijk na 1 shot was alles in kannen en kruiken. Natuurtalenten, much?

Terug backstage werden we door verschillende mensen aangeklampt. “Wauw, hoe zot is da?”, “Ferm!”, en de gebruikelijke “ik zou da absoluut niet zien zitten om te doen”. Zien wij dat wel zitten? Toen wel, omdat we opgepompt waren van enthousiasme en nog wel even tijd hadden vooraleer we met de training begonnen. Ik wou namelijk eerst mijn dochter op de wereld te zetten vooraleer ik mij zou vastklampen aan wandelschema’s.

Fotomomentje

Twee keer raden wie aan Cath gevraagd heeft om op de foto te gaan na de opnames 😅 Normaal gezien mocht die daar zelf niet eens komen! Ahja, hij staat dan toch op de foto met haar en nog 2 knappe dames die toevallig zijn dochters zijn en waar hij onnoemlijk trots op is. Mama was haar ondertussen aan het ontfermen over ons meme, die op haar 90 zomers het nog meemaakt dat haar kleindochters op televisie gaan komen.

Een jaar later

En dan, op 14 september 2019, werden we terug in de studios verwacht. Voor het grote moment, de grote erop of eronder vraag “is het jullie gelukt?”.

Na de felicitaties of steunbetuigingen keken we allemaal naar ons gemonteerd filmpje van de hele periode. Veel voeten, veel wandelen, een opstoot, alles deed de revue. Enerzijds dacht ik van “damn, die hebben misschien maar 8% gebruikt van wat we gefilmd hebben” maarja, beter teveel dan te weinig, en ze hebben er dan ook het beste/meest relevante uitgehaald.

Die traantjes in de auto op de parking van het UZ Gent bijvoorbeeld. Dat kakmoment toen ik van de neuroloog net te horen had gekregen er nieuwe witte vlekken waren, terwijl ik mij eigenlijk supergoed en minder vermoeid voelde. Want dat is MS.

En dat moment terwijl ik een klein potje kreeg met een pilletje (maagbeschermer) en verkondigde dat ik “liever wou dat het een shotglasje was”. Ter verduidelijking: ik doe geen shotjes, misschien eens een jeneverke op kerstmarkten, maar meestal is het een glas wijn of een gin tonic. En ik drink heus niet (altijd) veel. (serieus videomonteur, moest dat er nu echt in?)

Het resultaat?

Dat zul je binnenkort zien. Op donderdag 30 januari 2020 komt onze aflevering op één. En dan weet je eindelijk hoe het met ons vergaan is tijdens de Dodentocht. En je krijgt iets meer inkijk op de impact van het hele gebeuren.

Dat allemaal door in te gaan op een oproep op Facebook. Weer een ervaring rijker, één om nooit te vergeten alleszins.

🥰 Special thanks aan productiehuis De Mensen, met in het bijzonder Joke, Sara, Wim en Cath. Bedankt aan onze fans in het publiek 🥰