Zullen we de Dodentocht doen?

En zo geschiedde. Alsof je naar de winkel gaat achter een pakske boter, zo normaal vonden we het idee om eens met de Dodentocht mee te doen.

In 2017 beklommen we succesvol de Mont Ventoux te voet samen met een hele groep MS-warriors (moet ik nog over schrijven!). Geladen met een gewichtsvest van 10kg en mijn zus met haar volledige brandweeruitrusting ter waarde van 20kg. Met deze actie hoopten we in de kijker te staan zodat we het licht konden schijnen op de ziekte MS, en met succes. We zamelden het mooie bedrag van €5500 die we met een warm hart schonken aan de Belgische MS-liga.

En dan? Dan zoek je de volgende uitdaging natuurlijk. Nog beter, nog moeilijker, nog spannender! Ons oog viel al snel op de Dodentocht (het is hier op een boogscheut vandaan) maar we waren te laat met ons in te schrijven in 2018. Het jaar daarop was toevallig de 50ste feesteditie waar enorm veel interesse naar was. De ticketverkoop liet Tomorrowland in schaamrood achter! En wij waren dan nog bijna ons tickets vergeten te bestellen 😨

Veel 5 km’s en 30 km’s later

Ik hoef je vast niet te vertellen dat je als onervaren stapper best wel wat mag oefenen als je 100 km in je benen wil hebben. Dus vanzelfsprekend hebben we ettelijke honderden kilometers (weliswaar niet na elkaar) geoefend, maar die details bespaar ik je. Fast forward to D-day.

De dag zelf begaven we ons tussen een ware mensenmassa doorheen Bornem, recht naar start in Breeven. 13000 deelnemers werden opgesplitst in 2 velden in afwachting tot die langverwachte start die dan nog eens op zich liet wachten. Nog rap wat happy-we’re-so-tough-we-zien-da-hier-100-procent-zitten-selfies en weg waren we, als 2 van de gelukkigen die vooraan snel weg waren en aftikten op vertrek 21:05. Na enige tijd kregen we al het bemoedigende bord “Proficiat! Nog 98,5km!” te zien. Thanks, I guess …

Het is een nacht …

Die je normaal niet stappend doet maar in je bed ligt ?? Maar als je om 21u vertrekt en maximum 24 uur mag stappen, dan zit daar wel een gevreesde nacht tussen. Met deze kennis op zak hadden we ons bewapend met enkele bemoedigende individuen, zoals mijn lieve buurvrouw en iemand van de brandweer. Later in Wintam (01u09) meldde ons papa zich aan om het langste/moeilijkste stuk voor zijn rekening te nemen. De held dat hij is. Tegen dan hadden een 200-tal personen zich niet meer aangemeld aan de controlepost. Slik.

Maar verbazingwekkend ging de nacht vrij vlot. Het weer was optimaal en de omgeving zeer aanmoedigend (“highway to hell” maal vijfduusd). Tot de mysterieuze stilte langs het water in Temse. Het was mooi om mee te maken. Honderden mensen aan het stappen met lichtjes, en bijna geen woord werd er gezegd.

“Oh kijk, een bord”. 25km in the pocket. Die pakken ze ons al niet meer af.

Controlepost “Duvel”

Deze post staat gekend om de eerste successen reeds te vieren met een Duvel (of meer), je had dan tenslotte 35,2 km gestapt. De gedachte alleen al van een zwaar bier te drinken om 4 uur ’s nachts na een zware inspanning … Plus ik drink ook gewoon geen bier, dat zal er ook iets mee te maken hebben. We lieten ons dus niet vangen en kozen voor water en een knabbeltje.

De eerste sokkenwissel werd hier ook een feit. De voetjes waren zeer gevoelig en toonden de eerste tekenen van blaren. Een plakkertje hier en daar zorgde ervoor dat we terug van start konden gaan met iets meer gemoedsrust. Oh ja, en “terug van start gaan” is met de nodige “oeh’s” en “ah’s” aan een tempo van 0,2 km per uur. Klaar voor een lang stuk van wel 10,8 kilometer.

Controlepost “Palm”

Als je Duvel reeds verteerd was had je geluk. De volgende stop was namelijk aan de Palm brouwerij. Hoewel het meer weg had van een slagveld … De zon was reeds opgekomen, de blaren hadden zich aangemeld en net geen 500 (!) deelnemers waren gesneuveld onderweg. Leen verdween in zeven haasten naar een Dixie na aankomst. Haar volledige rantsoen dat ze ingenomen had gedurende de voorbije 46 kilometer kwam er allemaal uit. Stress, en teveel sportsuikerdrankjes. Terug van 0 beginnen qua energie inname voor haar. Gelukkig stond ons papa zijn auto daar geparkeerd en hebben we onszelf kunnen trakteren op een koud voetbad. Hadden we dan onze schoenen nog aan zou de moed er in zijn gezakt. De controlepost was nog maar een halfuur meer open, dus dat was een teken dat je beter te vroeg dan te laat terug moest vertrekken. De vertraging stapelt zich mondjesmatig op en dan kan het gebeuren dat je niet meer op tijd aan de volgende post bent. Einde Dodentocht dan.

Dus, tanden bijten, voeten afdrogen, nieuwe sokken aan en ervoor gaan. In Buggenhout stond er ons namelijk nog een traktatie te wachten. Nog 16,1 kilometer te gaan, plus stop in Merchtem.

Thomas sloot hier bij ons aan, iemand die Leen kent van de brandweer. Ik kende hem niet, en had wat schrik om een onbekende bij mij te hebben tijdens deze lijdensweg, maar het bleek een goede match te zijn tussen ons 😆 Ik vertelde alle geheimen van Leen aan hem wat als muziek in zijn oren klonk. Leen was not amused. Hij had ook zijn fiets mee om terug te keren, dus hij werd bekroond als ‘muilezel’ van dienst.

Oh ja, en ondertussen daar ergens tussenin … HALFWEG!!!!!!!!!

De plens van Buggenhout

In Merchtem was het even recupereren maar we besloten vrij snel te vertrekken naar de volgende. Maar vooraleer we op die controlepost aan kwamen werden we nog op iets anders getrakteerd: een fikse regenbui 🌧️ Wetende dat we net al onze regenkledij in de auto hadden achtergelaten om gewicht te besparen … En het was er zo één met alles er op en er aan: heel veel regen en ook heel veel wind die ervoor zorgde dat alle regen zeker op jou zou terecht komen. Telkens opnieuw hoopten we Buggenhout eindelijk te zien om die bocht, maar steeds weer verscheen er een lang recht stuk. Alle regen liep naar beneden, recht in/op onze schoenen. En stappen met natte voeten is echt een no-go. Maar we hadden geen keuze dan alleen maar te blijven gaan, dus dat deden we.

The sun will shine in Buggenhout

Halleluja! Buggenhout! Waar ons bevallige team privé-osteopaten en toekomstige meestappers ons aan het opwachten waren. Ik was nog nooit zo blij geweest om mijn schoonzus en -broer te zien, zo blij dat ik bijna spontaan Gratitude van Ingeborg begon te zingen. Mijn neefje Jakob verstond maar de helft wat die rare tante toch aan het doen was, maar hij was wel superenthousiast! (misschien iets minder op de foto te zien 😂)

Ik bleek echter met een spook aangekomen te zijn in plaats van mijn zus. Wederom kwam haar ingenomen rantsoen en nog wat andere sappen er uit, tot tweemaal toe. Iedereen keek naar elkaar met een blik van “dit is het begin van het einde, dit gaat ze nooit halen”. Inclusief ikzelf, ik geloofde niet meer dat ze het nog lang ging kunnen volhouden, hetzij puur op koppigheid. (en dat is heus wel wat, want alle twee stiertjes ♉)

Wij waren niet de enige slachtoffers van de regenbui. Maar liefst 850 mensen hebben zich niet meer aangemeld in Buggenhout! Ik zag ook Kelly (Tales from the crib) gesneuveld in de sporthal zitten. De medische post draaide overuren.

Team WE Care

Gelukkig hadden we 2 persoonlijke toppers voor onszelf met hun behandeltafel. Leen werd als eerste onder handen genomen door zowel Wouter als Emma. 2 osteopaten tegelijkertijd, die spieren los masseerden alsof hun leven er van af hing. Vervolgens was ik aan de beurt. Met een kuit die al uren “TIS GENOEG GEWEEST!” riep naar mij twijfelde ik of het wel verstandig was om Wouter zijn armkracht daar op los te laten. “Ik masseer het los, dan zal het nog even tegenwerken maar dat wordt beter”. I surrender.

“Leen, eet, je moet eten, eet een banaan, drink wat”. Het viel in dovemansoren, ze was zo slecht dat ze niets durfde eten of drinken, schrik omdat het er allemaal weer ging uit liggen. Maar met nog 37,9 kilometer voor de boeg moest ze dringend wat aan energie winnen. De komende 10 kilometer werden we ondersteund door bemoedigende woorden en afleidende gesprekken van Emma en Wouter. Gelukkig maar.

Op naar Opdorp en dan Lippelo, waar onze broodnodige militair ons stond op te wachten. Wordt vervolgd.