Het einde van de Dodentocht voor ons
Aangekomen in Lippelo zagen we Fré (de militair) en zijn vriendin Dorien en kregen we van onze drillsergeant een stevige schop onder ons kont. Was het genoeg om het einde te halen?
Misschien even ter informatie: onze voorbereidingen voor de Dodentocht werden opgevolgd door Patrick, eveneens een militair. Hij had reeds ervaring met mensen te trainen voor deze helse tocht, dus nam hij “zijn zusjes” ook onder zijn vleugels. Patrick kon er op de dag zelf niet bijzijn aangezien hij net aan zijn voet geopereerd was, maar dat hield hem niet tegen om onze oren van onze kop te zagen op de Whatsappgroep.
Ik citeer:
Fré, tempo moet iets omhoog. De vermoeidheid blijft dezelfde als ze stappen tegen 4 per uur of 5 per uur. En gebruik maar een stok om ze vooruit te krijgen. Nu moeten ze gaan hé. Ze mogen het hele amazonewoud plat zagen. Trekken we ons niets van aan.
Ik verzeker je, dat is niet iets wat je wil horen na 72 kilometer stappen. Het tempo moet omhoog? We moeten sneller stappen? HOE DAN???
Net voor de post in Lippelo hebben Leen en ik van schoenen gewisseld en kon ik nog snel een kus vangen van Sam terwijl hij die bracht. “Ge zijt goed bezig Liesje”. Een man van niet veel woorden. Een man die ook totaal geen idee had waarom ik dit juist deed. En eerlijk gezegd, toen wist ik het ook niet meer.
Harder, better, faster, stronger
Leen besloot in Lippelo haar voeten nog eens te bekijken, en ik volgde haar voorbeeld. WHAT THE …? Ineens werd ik geconfronteerd met een blaar zo groot als een champignon op de zool van mijn voet. Die had ik totaal niet gevoeld. Fré bekeek het en verzekerde mij dat wie die moesten laten zoals het was. Lichtjes verontrust gingen de sokken terug aan en deed ik alsof mijn neus bloedde. Daar zat ik dan met een tikkende tijdbom in mijn schoenen.
Maar we hadden orders gekregen van de chef (die thuis in zijn zetel lag 😒) en dus we gingen verder. En sneller. Van Lippelo tot Puurs was het de laatste langste afstand van 8,6 kilometer. Daarna was het telkens om en bij de 5 kilometer.
Fré en Dorien waren een godsgeschenk op dat moment. Leen was als het ware een lege batterij met heel veel pijn. Fré knows the drill, gelukkig maar. Hij respecteerde de grens tussen ons aanmoedigen terwijl hij nog steeds orders kreeg van the big chief om een goed tempo aan te houden. Patrick had gelijk, ook al zeg ik het niet graag: of je nu snel of traag stapte, pijn deed het toch. Dus best snel genoeg zijn zodat we dit niet allemaal voor niets gedaan hebben.
Op voorhand wisten we het al. De Dodentocht is 50 kilometer fysiek en 50 kilometer mentaal. Hoewel ik de indruk had dat het mentale reeds begon rond 40 kilometer toen de eerste blaren er waren. Maar het menselijk lichaam en brein zijn tot fantastische dingen in staat. Moet ook wel, tijdens zo’n helse tocht …
In Oppuurs (84,2km) meldden onze ouders zich aan. Mama ging deze keer mee, papa had zijn nacht ingehaald en had terug nieuwe moed om te stappen. Normaal gingen we hier afscheid nemen van Fré en Dorien, maar die zag ook dat hij broodnodig was. Zonder hem zou Leen het mentaal niet meer aankunnen. Hij sprak constant op haar in, terwijl zij in 8 verschillende talen terug naar hem aan het vloeken was. Dorien was ook zo slim geweest (sorry 😝) om nieuwe wandelschoenen aan te doen die nog niet ingestapt waren, maar besloot om het een kans te geven. Zonder sokken in wandelschoenen. Goe zot.
En zo gingen we verder, bijna een groepje Driekoningen die tot aan je deur komt. En steeds kwam er volk bij. Schouders, om ons te ondersteunen. Zakdoeken, om onze tranen op te vangen. Voeten, die samen met ons de laatste kilometers afleggen. Nu kunnen we echt niet meer stoppen.
Genoeg is genoeg
Na Sint-Amands (89,8km) volgt er een oneindige weg aan het water. Maar echt oneindig zoals de woestijn, waarbij je ondertussen nog wat fata morgana’s krijgt en denkt dat je de finish al ziet. De post in Branst (94,6km) is de laatste voor de finish. Leen was op. Ik was ook niet bepaald een fris hoentje te noemen, maar het kon nog door de beugel. De pijn was er toch, die ging ook niet weggaan en we moesten nog even stappen. Dat was de enige weg.
We verlieten eindelijk de waterkant en gingen terug de bewoonde wereld in. De spanning begon te stijgen. De kilometers werden minder. De mensen aan de kant werden talrijker. Een bende ramptoeristen zijn het! (nee, echt waar, aan alle mensen aan de kant: bedankt voor alle aanmoedigingen, we voelden het 🙏🏻)
De laatste 5 kilometers laat ik je meebeleven aan de hand van de foto’s. Let vooral op het wegkwijnende gezicht van Leen (zeker bij 3km! Eentje om in te kaderen 😅)
De laatste
1 kilometer. Dat doe je dagelijks, dat doe je zeer onbewust. Wij hebben die laatste in slow motion beleefd. We waren er bijna. Bijna hadden we 100 kilometer op onze teller. Wij, 2 zussen met MS, wij gaan dat hier kunnen. Wij laten iedereen en de ziekte een poepie ruiken. En zo stapten we het centrum van Bornem terug binnen, waar we bijna 24 uur geleden gestart waren.
Armen rond elkaars schouders. Tranen in de ogen. Pijn aan de voeten. Barstend van trotsheid (maar dat zie je niet)
Het einde
Ons einde van de Dodentocht was waar we van gedroomd hadden, wat we als ultieme doel hadden: aan de finish. We waren met een totaal van 9817 mensen (niet allemaal tegelijkertijd godzijdank). En daar stonden nummer 7755 en 7690 te blinken aan de finish. Leen en Lies Pieters. SELFIETIME 🤳
Als je beide blogsposts over de Dodentocht hebt gelezen, proficiat. Dat is bijna hetzelfde als 100 kilometer stappen. Toen ik dit neerschreef beleefde ik de hele dag opnieuw, gelukkig zonder pijn deze keer. Het was een puike prestatie van ons alle twee, maar we konden het niet gedaan hebben zonder jullie massale steun.
Bedankt voor de berichtjes, voor de sponsoring van MSsisters, bedankt om mee te stappen, bedankt om het mee te beleven met ons. We gaan het nooit vergeten 🧡
En die camera boven ons hoofd? Dat was de lieftallige Joke van productiehuis De Mensen die ons triomfantelijk moment op beeld aan het vastleggen was. Want we kwamen op tv in Vandaag over een jaar. Hieronder zie je ons aan de start toen onze voeten nog blaarvrij waren en terwijl we nog geen idee hadden van wat we nog allemaal gingen verwezenlijken diezelfde en de komende dag.
