Welles nietes
Ik schreef het al in mijn “33 in 2020” blogbericht: de plannen voor de stamceltransplantatie zitten in de vriezer. Steeds opnieuw wisselt de keuze van “het gaat door” naar “we stellen het uit”, maar nu is de knoop definitief doorgehakt.
De stamceltransplantatie gaat door
Handjes in de lucht, de emotionele rollercoaster is weer vertrokken! 🤷♀️🎢 Na een lang gesprek bij de hematoloog, en het groene licht dat ik reeds ontvangen had van mijn neuroloog, staat de transplantatie dus eindelijk vast. Mijn reis dit jaar zal niet naar Denemarken zijn, maar naar de hel. Klinkt ingrijpend, maar dat zal het ook zijn. Chemo, haarverlies, quarantaine van 3-4 weken in het ziekenhuis, om maar enkele dingen op te noemen wat het zal inhouden. De details zal ik je besparen, maar misschien ook niet. Ik ben op zich vrij open wat MS allemaal met mij doet en voor mij betekent, dus de rauwe versie van mijn toekomstige verhaal hoort daar ook bij.
Opofferingen en cadeaus, afzien en genieten
Het blijft een verhaal van extreme uitersten. Ik voel mij zo ontzettend dankbaar voor deze kans, maar wordt ook telkens overmand door angst voor de hele procedure. Zowel emotioneel als lichamelijk zal ik door een zware periode gaan, om daarna hopelijk de zon te zien achter de donkere wolken.
De behandeling die ik zal ondergaan, de stamceltransplantatie, wordt vaak gebruikt voor het behandelen van leukemie. Voor deze mensen is dat hun last resort, de enige optie die hun nog rest. Bij mij is dit een bewuste keuze. Door deze behandeling kan het ziekteverloop sterk onderdrukt worden in de hoop dat ik nog lang zo goed blijf als ik nu ben.
Het is zeker geen quick fix, geen walk in the park. Ik doe dit omdat alle andere behandelingen niet aanslaan en ik blijf opstoten doen, dus het is kwestie van tijd dat er op de verkeerde plaats een letsel komt dat ik voor de rest van mijn leven kan meedragen.
Of wordt het toch terug uitgesteld?
Na het hele welles nietes periode werd ik toch nog even halt geroepen: een verhoging in de anti-stoffen van het Epstein-Barrvirus, ofwel het klierkoortsvirus. Opnieuw een bloedafname, opnieuw wachten, opnieuw onzekerheid, opnieuw de gemaakte plannen eventueel in de war. Nog voor het resultaat bekend was had mijn papa contact opgenomen met iemand van hematologie, en hij adviseerde van toch zeker af te komen. Het resultaat zou waarschijnlijk vals positief zijn (bleek uiteindelijk ook zo)
En dan?
Opgenomen op vrijdag, voor een kleine operatie: het steken van een katheter. De rest van de dag vooral afwachten en prepareren voor de grote dag die volgt. Mijn allereerste chemo ooit.
