33 in 2020
Happy birthday to me 🥳 Maar zonder enige twijfel: ik had het mij best wel wat anders voorgesteld. 2020 ging mijn jaar worden, HET jaar, maar het is er nu al eentje geworden om in een doosje te stoppen en ergens te laten verdwijnen in een donker hoekje op je zolder.
Het klinkt net zo leuk: 3-3 in 20-20. Ook 4 jaar mama van Kobe en 2 jaar van Oona later dit jaar. We gingen (gaan???) naar Denemarken deze zomer om een leuke vakantie te hebben met ons gezinnetje voor mijn transplantatie in het najaar. Heerlijk genieten, cocoonen met de mensen die ik het liefste heb om nadien mijn malfunctionerend immuunsysteem te bombarderen met chemo en allerhande ‘bucht’ die je liever niet tegenkomt in je leven.
Blijft in uw kot!
Een vaste traditie op mijn verjaardag is dat ik niet werk. Wat staat er dan wel op de planning? Shoppen, iets gaan drinken, gaan lunchen, stadsbezoekje, … Ik ben sowieso geen party-hardy dus zwaar uitgaan doe ik sowieso niet. Gewoon genieten met de zon op mijn snoet met leuk gezelschap.
Volgens de huidige normen vertaald zich dit naar de zoveelste dag thuis met de kindjes. Dankbaar zijnde dat we allen goed en wel zijn, maar f*ck jongens … Wat is dit zwaar. Ik kan amper werken (“mama, ga jij een brandweerkazerne bouwen?”), ik voel me vaak nutteloos omdat ik niets gedaan krijg (ons huis is nog steeds niet gemariekondot), soms loop ik de muren op, is er van #mildouderschap absoluut geen sprake en dan ben ik kwaad op mijzelf dat ik gefaald heb. Héél veel negatieve gevoelens, dag in dag uit.
Tot enkele uurtjes geleden was ik het zelf helemaal vergeten dat het mijn verjaardag was. Sam vroeg plots aan Kobe “wat is er morgen?” en toen viel mijn frank. Oh ja, tussen al die misérie, persconferenties van de nationale veiligheidsraad, gekwek omdat Oona voor de zoveelste keer aan Kobe zijn speelgoed zit, verjaar ik.
Wish list
Wat wil je graag voor je verjaardag? Ik had graag een nieuwe gsm zodat mijn snelle foto’s van betere kwaliteit waren. Deze heb ik ondertussen al gekregen om al die bijzondere lockdownmomenten vast te leggen:
Schoon kinders hé …
Maar weet je wat ik echt wil? Duidelijkheid. Zekerheid dat mijn transplantatie in het najaar kan doorgaan zonder extra risico’s. Maar in mijn hart en hoofd weet ik dat het nog een jaar (of twee? Of drie?) zal opschuiven. Er wordt af en toe al gesproken over een tweede lockdown. De coronacrisis wil ik niet meemaken zonder ook maar enig immuunsysteem, want het is nu al oppassen geblazen.
Dus mijn allergrootste geschenk, een tweede leven, wordt voorlopig on hold gezet. En eerlijk, dat is echt balen. Mijn hoofd was klaar, mijn hart was voorbereid om de klappen te incasseren (ziekenhuisquarantaine zonder kinderen, haar verliezen, …) en nu moet ik die vechtlust in de vriezer stoppen. Zal die terug ontdooit zijn als ik het nodig heb?
Dubbel en dik
Ik zie de ene verjaardag na de andere passeren op Facebook. Ik ben tenminste niet alleen. Veel mensen vieren dit jaar zonder vrienden, familie, feestjes, uitjes, … en ik vandaag dus ook. En dat is ok. Het grootste feest zal zijn als we terug mogen knuffelen, min of meer onbezorgd bij mensen over de vloer mogen komen. Daar kijk ik naar uit.
Dus, 34 in 2021. Het klinkt niet sexy, maar ik hoop alvast dat het een zo goed als coronavrij jaar zal zijn. Eentje waar ik mijn verjaardag wel kan spenderen zoals ik het wil. Misschien zelfs al eentje zonder mondmasker. Maar vooral eentje waar ik een tweede verjaardag kan toevoegen aan mijn leven. Post corona en post transplantatie.
