Review: The journey – a story of love
Een film die zijn naam zeker niet gestolen heeft. Over een vrouw met MS die al 20 jaar verlamd is. Over haar man, die zonder ook maar één seconde te twijfelen aan haar zijde bleef. Hij bouwt zelfs een busje om volledig volgens haar noden, zodat Annette’s wereld niet beperkt blijft tot 4 muren. Geniet mee van hun liefdevolle reis.
De maker van de documentaire is dochter Fanny Braüning. Ze vraagt zich oprecht af waarom haar papa niet weg gegaan is van zodra hun wilde leven een andere kleur begon te krijgen. Hij gaf zijn job als fotograaf op, want de combinatie met de zorg voor zijn vrouw was niet mogelijk.
“Dat zou ik niet aankunnen, dat moet ik zelfs niet proberen”
Dat was Niggi zijn antwoord op de vraag of hij er soms aan denkt om zijn vrouw te verlaten. Zo vanzelfsprekend is het voor hem wat hij doet. Er zijn voor de liefde van zijn leven, voor haar zorgen. Wat héérlijk om deze liefde in zijn pure vorm mee te maken van zo dichtbij. Wat bewonderenswaardig van hem dat hij zichzelf nooit de vraag heeft gesteld “wat als?”.
Helaas is de realiteit vaak anders. Ikzelf heb het geluk van iemand te hebben die mij steunt. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn en soms vervloek ik hem omdat hij mij niet begrijpt (zoals mijn vermoeidheid bvb), maar hij is en blijft er. En dat al gedurende bijna 11 jaar (inclusief de periode van diagnose)
Van zodra de woorden “MS” vallen krijg je die stempel. Chronisch ziek, een last en kost voor de maatschappij, … en vaak haken partners daar op af. Ze zijn niet bereid om in hun eigen ‘zorgenvrij’ leven plaats te maken voor iemand die meer zorg nodig heeft, meer rust vereist, vaak dingen moet afzeggen, veel ziekenhuisbezoeken moet maken, …
Toegeven, it ain’t no red carpet party, maar we hebben er zelf ook niet voor gekozen. We proberen in onze goede en kwade dagen de beste versie van onszelf te zijn, maar dat is niet altijd mogelijk. Zoals het in elk huwelijk is: “In goede en kwade dagen”.
Dus bij deze een oprechte dankjewel aan alle aanwezige partners/mantelzorgers 🙏🏻
Een lach en een traan
Mijn zus was al dagen op voorhand aan het proclameren “hoeveel ze ging bleiten bij die film”. Terecht zou je denken, een film met iemand die getroffen is door MS spreekt ons persoonlijk aan. Maar uiteindelijk hebben we meer gelachen dan geweend. We zagen een koppel dat elkaar plaagt (hilarische scène als hij haar haar doet) tijdens een mooie avontuurlijke reis doorheen Europa. Zeemzoete liefde, dat kunnen we allemaal wel wat gebruiken de dag van vandaag.
Extra credits voor de mooie filmmuziek van Olivia Pedroli. Allen daarheen dus! 💏🎞️🚐
Leuk extraatje: mijn mama zei dat het van haar studententijd geleden was dat ze een film was gaan kijken in de Sphinx in Gent.
