MS & het coronavirus
Op 9 maart 2020 zat ik nog in de Ikea met mijn mama en meme (van 91 jaar begod), een paar dagen later – 18 maart 2020 – ging België in lockdown vanwege het coronavirus. Een pandemie die voor strenge maatregelen zorgde, om “de curve te flatten”.
Het klinkt allemaal surreëel, en dat is het eigenlijk ook. Thuisblijven (met je gezin, alleen, met je partner, …), alleen essentiële verplaatsingen doen, familie en vrienden ontmoeten via Zoom, … Niemand had gedacht dit nog mee te maken, maar het is/was de huidige realiteit.
De lockdown hebben we gelukkig (voorlopig?) achter ons gelaten, maar het virus is nog niet weg. Ik neem jullie even mee in mijn persoonlijke ervaring.
Start ‘lockdown’
Op woensdag 11 maart zat ik bij de kapper en kreeg ik telefoon van de crèche met de vraag of ik Oona kon komen halen. Ze had lichte koorts en last van diarree, en mocht dus niet blijven. Ik ben haar dan gaan halen, en eigenlijk is toen onze quarantaine al min of meer begonnen. Het advies om thuis te blijven stroomde stilaan binnen en werd de volgende vrijdag benadrukt door mijn neuroloog, bij wie ik net op controle moest.
Risicopatiënt
De meeste mensen met diagnose MS hebben één of andere immuunsuppressieve therapie achter de rug, een behandeling die het immuunsysteem dus in zekere mate onderdrukt waardoor je vatbaarder bent voor infecties en dergelijke. Als je dat gedaan hebt, ben je dus tijdens de coronacrisis een risicopatiënt. Daar had ik dus nog niet bij stilgestaan …
Liep ik dan gestresseerd rond met een mondmaskertje en handschoenen in de Delhaize, was ik als een bezetene alles aan het ontsmetten in huis? Ja op mondmaskertje, neen op extra stress. Ik was en ontsmet mijn handen regelmatig, ik volg de richtlijnen van de overheid samen met mijn gezin, maar daar stopt het ook. Ik ervaar geen extra stress omdat ik zogezegd kwetsbaarder ben voor het virus.
Moederhart breekt
Voor mij was het gemis bij mijn kinderen het moeilijkste. Mijn moederhart heeft hier al meermaals een krakske vertoond. De oprechte tranen als Kobe niet bij zijn grootouders mocht gaan, gingen door merg en been. Ben ik zelf beginnen huilen als we aan het Facetimen waren met zijn neefje en hij begon te wenen omdat hij er naartoe wou? Wat denk je?
Onmogelijk thuiswerken
Naast de persoonlijke aanpassingen moesten deze op professioneel ook gemaakt worden. Thuiswerken was sowieso al mijn dada dus op zich niet veel nieuws daar, maar nu waren de kinderen thuis. Blijkt dat even een onmogelijke opdracht te zijn … Een 50/50 verdeling met mijn man kon ik ook alleen maar van dromen, dus mijn productiviteit nam een serieuze dip. Jammer genoeg, want ik voelde dat ik dat nodig heb, om een beetje van mijn geestelijke gezondheid te onderhouden. Nu was ik als het ware 24/7 mama, en vervaagde mijn eigen identiteit wat.
Dankbaar
Ondanks alle uitdagingen van de lockdown ben ik wel dankbaar. Dat we allen gezond en wel zijn gebleven, dat ik veel tijd had voor mijn kinderen, voor het prachtige weer dat ons werd gegund, …
Maar eerlijk, die tweede lockdown hoeft er heus niet te komen, daar wacht ik niet op. Ik blijf team mondmasker 😷
